Kerst in Goa

Uitgestrekte met palmbomen omzoomde stranden: check. Zonovergoten dagen: check. Beeldschone Russische meisjes: check. Hun veel minder aantrekkelijke wederhelften: helaas ook check. We zijn in Goa. Op het moment dat ik deze column aan het schrijven ben, zit de vakantie er bijna op en dat is bijzonder jammer want Goa is geweldig. Mocht het u interesseren, dit heb ik tijdens de kerstvakantie gedaan: met de voetjes in de zee het strand op en af gewandeld, gegeten, op een scooter de kust verkend, gegeten, een leesmarathon voor mezelf georganiseerd, gegeten, pintjes gedronken op het strand, gegeten, geslapen in een charmante strandhut, gegeten en wat gezwommen in de warme, Arabische zee terwijl de zon onder ging. Niet dat ik het er wil inwrijven (tuurlijk wel) maar er bestaan slechtere vakanties me dunkt. Het enige wat misschien een tikje, euhm, ‘speciaal’ was, waren de eindejaarsfeestjes. Hoewel Goa bekend staat om zijn raves, hebben mijn gezelschap en ik die links laten liggen wegens te oud –wij- te luid –zij- en te duur -8000 roepies om gewoon ergens binnen te gaan is belachelijk. Dus gingen we met onze Indische vriendin naar een feestje dat georganiseerd werd door haar kennissen. Het concept klonk als volgt: BPP (Bring your own Poison and Partners). Een fijn idee dat resulteert in een bonte mengelmoes van mensen die elkaar niet kennen maar die- wie weet- na die avond wel eens vrienden voor het leven kunnen worden. Op ons feestje waren aanwezig: een regisseur (de gastheer), een schrijfster (zijn vrouw), een Bollywood acteur, een producer, twee kunstenaars, een verdwaalde Amerikaan, een fotografe, een kok, een koppel Australiërs waarvan niemand wist wie ze precies waren, een vastgoedmakelaar, een Française die na haar hippiejaren in Goa was blijven hangen en drie witjes die met hun drankje in een hoekje van het grote Portugese huis hun beste impressie van muurbloempje gaven. Ongeveer een uur na aankomst, vroeg de gastheer of iemand wat marihuana bij zich had (dat bleek het geval te zijn) en rolde hij een joint die hij graag met zijn nieuwe vrienden mocht delen. Of hoe je op een alternatieve manier de sfeer wat losser maakt. Nog een halfuur later knalde er Bollywoodmuziek uit de boxen (vreselijke, vréselijke muziek) en was iedereen al dansend wodkashotjes naar binnen aan het gooien. Iedereen behalve dus de drie witjes die –nog steeds- vanuit hun veilige hoekje het geheel aanschouwden. Indiërs zijn ongelofelijk vriendelijk (en dat lag niet enkel aan de grappige sigaretten of het feit dat ze op een nuchtere maag een ongelofelijke hoeveelheid drank kunnen verzetten). Ze blijken oprecht geïnteresseerd in wie jij bent en praten heel open en vlot over hun land, hun tradities en hun eigen leven. De regisseur bleek een fan te zijn van de Belgische cinema. Van de kok leerde ik hoe je ‘pani buri’ maakt. Pani buri zijn holle koekjes die je vult met een pikant aardappelmengsel, overgiet met een wodka-tamarinde mix en die je vervolgens in één keer in je mond schuift. Eten en drinken in één hap. Dat is pas efficiëntie! De Française vroeg waar we vandaan kwamen (‘Aaaah la Belgique! Nobody ies perrrfect. Hahaha’). En de gastvrouw vertelde dat ze een aantal jaar geleden vanuit Nepal naar Goa was verhuisd en nu dus boeken schreef. Ik vroeg haar waarom ze verhuisd was en ze antwoordde: ‘Ik was een Nepalese prinses aan het hof tot mijn schoonbroer in 2001 de hele familie uitmoordde tijdens een feest. Mijn schoonbroer en ik waren de enige overlevenden. Daarna ben ik gevlucht en nu ben ik dus hier. What about you?’ Ik verslikte me in mijn wodkabolletje, mompelde dat ik uit Wevelgem, West-Vlaanderen kwam en columns schreef en bleef haar daarna zo lang geschokt aanstaren dat ze zich uiteindelijk verontschuldigend glimlachend uit de voeten maakte. Mijn voornemens voor 2017? Proberen om getraumatiseerde, Nepalese prinsessen niet langer de stuipen op het lijf te jagen.