Waarom Kim Kardashian nefast is voor de wereldvrede

Eén van de vragen die me de laatste tijd bezig houdt is: 'Cynisme, positieve of negatieve eigenschap?'

Het internet definieert 'cynisme' als volgt:

(Cynisme is) een houding die voortkomt uit een stuitend of pijnlijk ongeloof in de oprechtheid of goede bedoelingen van de mensen. Die houding wordt op schaamteloos ongevoelige wijze geuit, bijvoorbeeld met bittere, wrede humor of sarcasme.

Een heel erg positieve connotatie heeft het begrip dus niet maar toch schijnt het een eigenschap te zijn die mijn generatiegenoten graag mogen cultiveren. Als ik mezelf op een cynisme- schaal zou moeten plaatsen waarbij '0' staat voor: 'Ik geloof dat er snel een dag zal aanbreken waarbij alle mensen ter wereld op gouden eenhoorns over regenbogen zullen vliegen, bij voorkeur hand in hand' en '10' staat voor 'elke keer als ik me in een sociale situatie begeef, word ik zo getroffen door de groteske stupiditeit van mijn medemensen dat ik zin heb om mijn eigen oogbollen op tandenstokers te prikken en vervolgens te degusteren met een glaasje witte porto'; dan scoor ik wellicht toch een 7.

Het durft namelijk wel eens voorkomen dat ik me nogal opwind (ok, irriteer) over de wereld en al wat erin leeft. Ik hou van orde en logica en wanneer mensen of 'dingen' zich niet logisch gedragen, dan raak ik een beetje geïrriteerd.

Neem nu duiven bijvoorbeeld. Weinig dieren waar ik me zo aan kan ergeren als aan een duif. Duiven gaan nooit uit de weg. Of je nu te voet bent, met de fiets komt aangereden of met je auto aan een rotvaart dat beest dreigt plat te walsen, een duif blijft gewoon ter plekke wat chillen. Dat slaat nergens op. Wanneer wij, mensen, iets op ons zien afkomen dat ongeveer 80 keer groter is dan wijzelf, dan gaan we lopen. Toch? En al helemaal wanneer we vleugels zouden hebben. Dan zouden we toch nooit zo arrogant zijn om ter plaatse wat korreltjes vuiligheid op te blijven pikken?

Nee, ik heb niets met duiven. Of met vliegen. Domme dieren, vind ik dat. Vliegen ze keihard keer op keer tegen het raam en dan mag je –in een vlaag van welwillendheid- nog dat raam open zetten en ze al wapperend naar de vrijheid geleiden, ze blijven gewoon op dezelfde plaats hun kop tegen het glas slaan. Ja, dan vraag je gewoon om geplet te worden onder een krant, denk ik dan.

Maar waar ik me natuurlijk, zoals de definitie het reeds aangaf, het meest van al aan stoor, zijn andere mensen. Voor meer specifieke voorbeelden verwijs ik graag naar een eerder gepubliceerd artikel op deze website genaamd 'dingen waar ik een hekel aan heb'.

Ik hoed me natuurlijk voor herhaling en dus ga ik hier graag even dieper in op het fenomeen 'rolmodel', en met name 'feministisch rolmodel'. Net zoals elk weldenkend mens met een gemiddeld tot boven gemiddeld IQ beschouw ik mezelf als een feminist. Het stoort me dan ook mateloos dat iemand als Kim Kardashian in bepaalde media serieus overwogen wordt als een boegbeeld in de strijd naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Ik heb ooit eens twee minuten naar 'Keeping up with the Kardashians' gekeken en daarna moést ik zappen, simpelweg omdat ik kon voelen hoe mijn hersencellen met miljoenen tegelijk aan het afsterven waren. Ze waren massaal zelfmoord aan het plegen uit pure verveling. Nooit, maar dan ook nooit heb ik iets gezien dat qua nutteloosheid ook maar in de buurt kwam van boven genoemde reality show.

K.K is dom. Dat behoeft geen verdere discussie. Dus laten we gewoon ophouden met ons af te vragen of er geen slimme strategie schuilt achter dat door-botox-geruïneerde-plastieken- gezichtje. Nu, dat ze over (zeer) beperkte mentale capaciteiten beschikt, daar kan ze waarschijnlijk weinig aan doen maar wat ik te gek voor woorden vind, is het feit dat Kim in een wereld die, laat ons eerlijk wezen, nog steeds een tikje aan de seksistische kant is, dat seksisme middels haar groteske derrière uitbuit. Haar een feministisch rolmodel noemen, is eigenlijk hetzelfde als Kim Jong-un de Nobelprijs voor de vrede geven.

Kim Kardashian is wat mij betreft de verpersoonlijking van menselijke stupiditeit en in plaats van haar in een comfortabel huis te laten wonen, omringd door gelijke zielen en begeleid door mensen met een diploma in de gehandicaptenzorg, kiezen wij ervoor om haar 15 jaar elke dag op tv te laten verschijnen, bejubelen we het feit dat ze copuleert met iemand die -is het überhaupt mogelijk?- nog stommer is dan zijzelf zodat ze samen kinderen maken die ze vervolgens vernoemen naar windstreken (daar moet iemand hen trouwens in geadviseerd hebben).

Ik kan maar hopen dat in het geval van Kimye, de theorie 'min maal min is plus' effectief geldt want dan zal North West waarschijnlijk nog voor zijn zeventiende levensjaar een sluitende remedie tegen kanker hebben gevonden.

Maar dus cynisme. Ik wil het niet zijn hoor. Ik denk oprecht dat het aangenamer leven zou zijn als volwassenen wat van hun kinderlijke verwondering konden blijven behouden. Of wanneer we iets meer de neiging zouden hebben om ervan uit te gaan dat iemand het goed met ons meent, eerder dan dat we standaard de centrale vergrendeling in onze auto activeren telkens we door de Turkse buurt rijden. Maar zolang we mensen als Kim Kardashian dagelijks op de televisie laten komen en we op die manier jonge meisjes laten geloven dat zij iemand is om naar op te kijken, vind ik dat verdomd moeilijk.