En dan nu: over naar reclame

Ik zeg niet dat ik van deze website één gigantisch, feministisch manifest wil maken maar ik ben nu eenmaal een vrouw en ik vind dat we vaak nogal unfair behandeld worden dus het is mogelijk dat de rode draad doorheen de verhalen van een ietwat feministische aard is. Als we nu eens afspreken dat ik er bij wijze van tegemoetkoming voor zorg dat het allemaal luchtig, makkelijk verteerbaar en met voldoende zelfspot gebracht wordt, mag ik er dan van uit gaan dat jullie mij blijven lezen en leuk vinden?

Mooi zo. En dan nu: tijd voor reclame. Want daar wil ik het vandaag graag eens over hebben. Ik kijk tegenwoordig nog maar zelden naar de commerciële televisie. Ik ga niet beweren dat dat komt doordat de programma's op niks trekken. Want ik ben tenslotte nog geen zeventig. Maar Netflix heeft nu eenmaal zot goeie series (Hoe goed is dat nieuwste seizoen van Black Mirror???) én de show wordt geen honderdduizend keer onderbroken door een reclameblok dat langer duurt dan het effectieve programma zelf. Een bijkomend voordeel vind ik dat. Nu, ik stoor me niet in de eerste plaats aan de lengte van die reclameblokken maar veel meer aan de complete bullshit die daarin verteld wordt. Vaak kan ik me zelfs met de beste wil van de wereld niet voorstellen wat het filmpje te maken heeft met het te vertegenwoordigen product.

Een voorbeeld. Parfum. Kan iemand me vertellen wat een halfnaakt model dat krols door de branding ligt te rollen te maken heeft met parfum? Als er namelijk één plaats is waar parfum volledig overbodig wordt, dan is het in water. Sterker nog, water wast geuren weg. Dat is de hele reden waarom we wel eens douchen.

Maar het toppunt van idioterie moet wel de reclame voor maandverband/tampons zijn. Op een gegeven moment moet een team reclamemensen samen hebben gezeten om te brainstormen over wat, in essentie, watten zijn die je in je vagina propt zodat het bloed er niet uitloopt. Toegegeven, een minder sexy onderwerp dan parfum maar het is wat het is. ‘Bah, bloed,’ dachten die mannen, ‘vies! Weet je wat? We nemen gewoon blauw, helder water en laten dat door een watje absorberen in een steriele omgeving. Daarna tonen we zo’n fruitig, jong dingetje dat door een veld vol madeliefjes huppelt. Dat zal de boodschap wel overbrengen!’ High Fives alom!

De waarheid is dat gedurende de eerste dagen van je menstruatie, het lijkt alsof je lever spontaan aan het ontbinden is en zich onder de vorm van roodbruine klonters een weg baant door je vagina. Geen haar op je hoofd dat eraan denkt om gedurende die paar dagen in een sneeuwwit, mini tennisrokje door de straten te dansen. Ik zeg niet dat het allemaal zo plastisch in beeld moet worden gebracht maar ikzelf zou het enorm verfrissend vinden mochten die reclames eens een vrouw tonen die -ik zeg maar iets- op een morgen in een hotelkamer vloekend en met een rood hoofd, verwoed een roestkleurige plek uit het witte onderlaken probeert te wassen in een lavabo.

Ik pleit, met andere woorden, voor wat meer realisme in reclame. Want die advertenties zijn naar mijn gevoel vaak een bron van kwaad. Ze dringen ons compleet onhaalbare, onrealistische beelden op en wanneer we daar dan weer maar aan eens niet kunnen aan voldoen, voelen we ons slecht. En beginnen we te zagen. En dat mag de dag van vandaag ook al niet meer. (Trouwens: WTF? Dagen zonder klagen? Eerst een maand niet mogen zagen, dan een maand geen alcohol mogen drinken? In januari en februari? Met stip de kloterigste maanden van het jaar??? Fuck off, echt waar.)

Maar dus mijn punt: reclame kan ons slecht doen voelen. Baz Luhrmann zei het al in het sunscreen-lied (en alles wat hij daar zegt, vormt zo goed als mijn Persoonlijke Leidraad Voor het Leven): 'Whatever you do, do not read beauty magazines. They will only make you feel ugly'. Tuurlijk lees ik ze wel. Maar de man heeft een punt. Ik kijk naar al die fruitige modelletjes met hun designer kleedjes aan, ik kijk in de spiegel en ik kan alleen maar concluderen: Dit is het niet Coorevits. Zo zie jij er niet uit. Dit is geen 'zoek de zeven verschillen'; dit is eerder: 'zoek de twee gelijkenissen'. En ja, ja JA! we (ok, ik) zouden intussen wel beter moeten weten dan ons te spiegelen aan de ge-airbrushte modellen in die boekjes, dat is simpelweg niet het geval. De meerderheid van de vrouwen die ik ken, maakt zich zorgen over hoe ze eruit ziet. Want als dat het beeld is dat je dag in dag uit, week in week uit, via allerhande mediakanalen opgedrongen krijgt, dan is het verdomd moeilijk om niet te geloven dat dat niet de norm is. En dat jij, die daar zo van afwijkt, dus hopeloos ontoereikend bent.

Want het zijn niet alleen die magazines. Het vergif zit overal: in de films waar je naar kijkt, de muziek waar je naar luistert (het kan toch niet dat goede stembanden genetisch verwant zijn met een spectaculair uiterlijk?), de billboards waarlangs je rijdt,... Vergeet gezond verstand, dit gaat om brainwashing. Weet je wat helemaal top zou zijn? Mochten er alleen maar coole, realistische magazines bestaan. Niets van dat halfslachtig ‘laten we één keer per jaar eens een ‘echte’ vrouw op de cover zetten’ maar gewoon elke week een ‘echte vrouw’ (een bullshit uitdrukking trouwens). Die gefotografeerd wordt door een topfotograaf in designerkleren zodat ze er waanzinnig goed uitziet in plaats van met een verdwaasde blik de camera in staart, denkend: ‘Ik heb geen idee hoe ik hier terecht gekomen ben maar laat me maar gewoon rustig naar huis gaan zodat ik mijn tiet kan uithalen om mijn kind te zogen’.

Binnen in het magazine zou er niet op pagina 3 staan ‘Blij met je lijf’ om daarna op pagina zes over te gaan naar ‘Summer body's are are made in winter! Zuig de komende vijf dagen een komkommer door een rietje ! Hoe harder je zuigt, hoe meer calorieën je verbrandt!’

Ook nog: mocht Adèle niet de enige naam zijn die spontaan in je opkomt wanneer je een artieste probeert te bedenken die toon kan houden en toch meer weegt dan een uit de kluiten gewassen pompoen. En nu ik helemaal op dreef ben: Het zou zeker van een andere tijdsgeest getuigen mochten er evenveel artikels bestaan over Boko Haram als over het jojo’ende lichaam van Oprah Winfrey. Maar nu ben ik open deuren aan het intrappen.

Ik wil niet zeuren, een zeurend vrouwtje komt immers nooit aan de man. Ik besef ook wel dat het van een eerder passieve houding getuigt om alles op De Media te steken. Een wijze, doch lichtjes geschifte, man zei ooit: ‘I’m starting with the man in the mirror’. Misschien moet ik dat ook maar doen en me geen hol aantrekken van die belachelijke beelden die mij worden voorgeschoteld. Ik zou elke dag in de spiegel kunnen kijken en de positieve aspecten van mijn lichaam erkennen. Dus eerder dan me druk te maken over die vetrol rond mijn middel zou ik kunnen denken: 'Ok, ja, je buik is niet plat. Maar dit is praktisch. Onder deze vetrol kan ik kleine voorwerpen bewaren zoals daar zijn een Zippo en een klein pakje sigaretten. En dan heb ik geen handtas meer nodig! HANDIG!'